Wkład rodziny Schlegelmilch w rozwój architektoniczny Tułowic był bardzo znaczący. Do dziś możemy podziwiać nie tylko kompleks dawnej fabryki porcelany, ale także szereg innych obiektów architektonicznych, jak dwie wille należące do dyrektorów fabryki, dawny kościół ewangelicki czy budynek szkoły ewangelickiej. Natomiast jednym z największych projektów, który możemy podziwiać do dziś, jest także mieszczące się na dzisiejszej ul. Poprzecznej tzw. osiedle „Pekin”. Nazwa ta, wyjątkowo egzotyczna jak na śląski krajobraz, stała się dla okolicznych mieszkańców przedmiotem domysłów na temat historii samego osiedla. „Colonie Peking” przy dawnej Jahnstrasse została wzniesiona dla pracowników fabryki Schlegelmilchów, ale wokół samej nazwy narosła legenda, jakoby osiedle to zamieszkiwane było przez pracowników z Chin. Stąd nawiązanie do Pekinu. Wszak sama
porcelana tradycyjnie wywodzi się z Chin, a niektóre wyroby R. S. zawierały nawet motywy azjatyckie, np. popularny wzór „China Blau”. Więc najpewniej malarzami w fabryce Erharda Schlegelmilcha byli Chińczycy…
Legendzie tej przeczą jednak dowody. Na historycznych zdjęciach przedstawiających pracowników fabryki nie ma nikogo o azjatyckich rysach twarzy. Na lokalnym cmentarzu nie ma śladu kultury chińskiej. Natomiast informacja o osiedlu została na lata zapomniana przez zmiany demograficzne po II wojnie światowej, kiedy to po przesiedleniach nowym mieszkańcom Tułowic w ręku została jedynie widokówka opisana jako „Colonie Peking”.
Temat ten jednak nie zniknął z opracowań niemieckich. W opracowaniu Tillowitzer Geschichte, Mosaiksteine Teil 2 (2009) możemy przeczytać, że osiedlu nadano nazwę Pekin, ponieważ położenie kamienia węgielnego zbiegło się ze stłumieniem powstania bokserów w Chinach. W tamtym czasie (1899–1901) Cesarstwo Niemieckie brało czynny udział w tłumieniu chińskich powstańców. Ze względu na poniesione straty, ale i odniesiony sukces przez mocarstwa zachodnie, dla podniesienia rangi tego wydarzenia znalazł on upamiętnienie w nazwie tułowickiego osiedla.
Colonie Peking – na widokówce z 1916 roku
Autor: Grzegorz Kowal